zaman küçük bir çocuk, tek farkı istediği olmayınca ağlamıyor, ağlatıyor.

habersizce değildi, 

sadece beklenmedikti gidişin

bazen hiç olmaz dercesine inandığımız

ya da kendini oyaladığımız yalanları

yalanlayarak gittin

ardına bakmadan diyemeyeceğim,

daha yaşayacağın çok şey

göreceğin çok rüya

tadacağın çok duygu vardı belki

en azından yaşamın siyahtan farklı renkleri vardı görülecek

senin bakmaya zamanının olmadığı

dileklerin vardı başkaları için

on üç tane yaprağa bağlanmış ip

on ikisi başkasına, belki biri kendine

çünkü içinde başka bir şey vardı seni kemiren

şüphe değil, mutsuzluk değil,

ölümdü senin içini kaplayan

bir son olacağını bilirsin ama zamansız bitmiş bir film gibi

ağlatıp güldüren filmler olur ya hani,

sen bizi ağlatıp güldürmeden yolladın geri

denizler bağışladın toprağa

masmavi gözlerindeki o sonsuz denizi,

umutlarınla.

toprağın bize verdiğiyse

katıksız bir üzüntüde senin yokluğundu.