insanın masumiyeti bile,

o kadar yalancıydı ki

zillere basıp kaçan çocuklar gibi

aniden vazgeçiyordu senin olmaktan

aniden bırakıp gidiyordu

insanlar demişken,

mal sahibine çeker ya hani,

bir gün sevip sonra vazgeçiyorlar onlar da

bir gün elinden tutup bırakıveriyorlar

ve bir gün sevip unutmaya terk ediyorlar

düşünüyorum da ne acı gerçekten,

birini ne kadar sevdiğini düşünürken

aylar sonra, belki de günler

nefret etmek istemen

çalışman en azından, çabalaman

kollarını açıp açabildiğin kadar, bu kadar seviyorum işte derken

kollarınla sıkıca kendine sarılıp artık boşluğa döndürmen

o çok göstermek istediğin sevgini

ne yazık oluyormuş ki,

başkası onu severken, o da başkasını,

senin yanlarından sıyrılıp geçmen

görünmeden

bilinmeden

ve onun tarafından hissedilmeden

kendin bilirsin ya hani kendini,

bilmiyorsun ne yapmak istediğini

sevmek istemiyorsun ama,

o kadar yol yürümene rağmen dönüp dolaşıp

onun karşısına çıkıyorsun