Sizin doğru gördüğünüz yol benim ölümümü simgeliyor.
Ben o yoldayım ve veriyorum son nefesimi; sizin doğrularınızı bulmak için.
Kendi doğrularımsa bir o kadar saydam ve gereksiz sizinkilerin yanında, yinede bir o kadar gerçek ve canlılar ki hâla!
Aklımda telaşla koşuyor duygularım, doğru ve yanlışı ayıramıyorum artık. Ancak biliyorum ki hiç bir doğru sizin için önemli değil çünkü yalanlara inanmayı sevmişsiniz siz! Kendi inandıklarım ölmesin diye uğraşsamda boşuna.
Sizin hayali doğrularınız, somut gerçekleri soyut yapmış, nesnelleri öznelleştirmiş ve benim inandıklarımın silüetini bırakmış sadece. İçi boş ve cansız, tıpkı benim gibi. Gözlerimi sonsuzluğa kapasam vücut bulur mu o en sevdiğim silüetler, benim olabilirler mi tekrar; onlara inananın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder