Gözleri yoldaki ışıklar gibi parıldıyordu. Umudu hiç bitmemiş, hiç mutsuz olmamıştı sanki. Sanki bu hikayenin sonu hiç kötü bitmeyecek her zamanki gibi beklediklerini elde ederek kapatacaktı yaşamını. Şehrin manzarasını izlerken o, bende onu izliyordum. Dışardan hiç bir insanla eşleştiremediğim bu kız, yanında, bu kadar yakınındayken nasıldı acaba? Gözleri ışıl ışıl parlarken duruşu ve hatta her hücresi buna isyan ediyordu sanki. Onlar sorunlara çözüm bulamazken gözleri her şey hep mükemmelmiş izlenimi veriyordu. Hareketleri sessizdi, ama ilk defa bu kadar çaresiz olduklarını hissediyordum onların. Sanki fiziği değil, ruhu yaşlanmış, yaşlı ruhu mimiklerine vurmuştu. Kimse önemsemezdi onu, baktıklarındaysa normal görünürdü onlara, her insan gibi. Ona bakarken ben, yüzünü bana döndü. İşte o ana gördüm ışıklar saçarken ardında endişeyle dolu gözlerini;
“Bir sorun mu var?” ona tekrar bakınca anladım, hayır,
“Hiç bir sorunum yok.”tu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder