Tek kişilik bir yarışmada, yanlışlarımı yarıştırıyordum. Ne kadar da eğlenceliydi sonu belli oyunlarda güç gösterisi yapmak, doğrularımı bilinçaltıma iterken tüm etkimi yanlışlar üzerinde kullanmak! Bencilliğimi, nefretlerimi göstermek hırslar karşısında alkışa hazır seyircilere.
Sağ tarafımda bir melek belirmemişti bu sefer, sadece yönünü izlediğim şeytan vardı, ve onun yanlışlarına kurban ettiğim, teker teker derinlere itip öldürdüğüm doğrularım. Bir gölge oyunu gibi, perdenin arkasından hareketlerini izliyordum siyaha bulanmış masumiyetimin, kurnaz düşlerimin.
Sonunda ise hem kazanmıştım, hem de kaybetmiştim.
Yine dört yanlış bir doğruyu götürdu; bu seferse giden doğru her yanlışın acısını çıkartır cinstendi; o doğru, bendim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder