"Seni

hep seveceğim." dedi çocuk. "Sabah uyandığımda, sonraki sabah ve sonraki sabah. Nefes aldığım süre boyunca."


Kız ise berrak gözlerle baktı;
"Beni hiç sevmeyeceksin. Hatta sabaha kadar bile. Çünkü sabah güneşi başka biriyle doğuracaksın, ve ufka baktığın başka biri olacak. Ben ise seni bekleyeceğim, tutkunun bana dönmesini, aşkını kazanabilmeyi, ve kimse olmadan benim gözlerime bakabilmeni.

Parfümünün kokusu burnumda tütecek, sana sarılabilmek, o içimdeki yokluğu bastırmak için dudaklarını dudaklarımda hissetmek isteyeceğim. Şüphe duymadan izlemek isteyeceğim seni. Ama olmayacak, biliyorum.

Ben seni kendime acı çektireceğimi bile bile sevemem, şimdi yaptığımdan ötürü acı çekeceğimi bilsem de, hiç bir zaman gözlerine dalamamanın, o maviliğin içinde özgürlüğümü aşkın diliyle tadamamanın acısı kadar büyük olmayacak hiç bir şey.

Sen beni sana göre hep seversin, ben seni bana göre hiç. "